Duże ilości mokrego śniegu często przyczyniają się do okiści – czyli łamania się gałęzi drzew i krzewów pod ciężarem grubej warstwy mokrego i lepkiego śniegu. Okiść zazwyczaj powstaje przy temperaturze około O °C i bezwietrznej pogodzie. Mokry śnieg, padający na wyziębione gałęzie przymarza warstwami do ich powierzchni, powodując przeciążenie koron. Przy silnym wychyleniu i przekroczeniu mechanicznej wytrzymałości drewna następuje łamanie pni na różnych wysokościach.  Niekiedy masa śniegu jest tak duża, że łamią się nawet całe drzewa – mówimy wtedy o śniegołomach. Natomiast, gdy drzewo ulegnie wywróceniu, wówczas mamy do czynienia ze śniegowałem - tego typu zjawisko dotyczy głównie drzew o płytkim systemie korzeniowym. Szczególnie narażone są drzewa iglaste ze względu na szczotki igieł, które zwiększają powierzchnię zalegania śniegu. Krytyczne obciążenie ich koron wynosi około 50 kg/m2. Spośród naszych rodzimych gatunków drzew iglastych, okiść większe szkody wywołuje u sosen, ze względu na pokrój drzewa. W porównaniu ze świerkiem, sosny mają stosunkowo wysoko położony środek ciężkości korony co powoduje zwykle złamania poniżej korony. W jaki sposób można przeciwdziałać temu groźnemu zjawisku, jakim niewątpliwie jest okiść? Otóż do zwiększenia stabilności drzewostanów przyczyniają się intensywne trzebieże (cięcia pielęgnacyjne) w młodszych klasach wieku, pozwalające utrzymać drzewom, rosnącym w rozluźnionym zwarciu dłuższe korony a tym samym bardziej zbieżyste pnie. Udział złamanych pni w takich drzewostanach jest kilkakrotnie mniejszy niż w drzewostanach wyrosłych w pełnym zwarciu. Złamaniu ulegają wtedy pojedyńcze pędy, co daje drzewom szansę regeneracji.

Wybierając się do lasu w taką pogodę patrzcie w górę, bo mokry, ciężki śnieg potrafi narobić wiele szkód w drzewostanach, a tym samym narazić Was na niebezpieczeństwo spadających konarów.